Waar ben je als je het even niet weet?

Wachtende mensen fascineren me. Ik kijk graag naar hun aarzelen, dralen of vertragen, vooral wanneer ze zich onbespied wanen.  

Puur, eerlijk en kwetsbaar zijn ze, zowel in privé-ruimtes, als in openbare ruimtes, zoals wachtkamers, treinperrons of wachtrijen. 

Stilgevallen in tijdloosheid. Dolend in tussenruimten van hun geest. Bevangen door momenten in de tussentijd. Op hun mooist wanneer ze plotseling stilvallen wanneer ze het even niet weten. 

Het kan me ontroeren wanneer iemand tijdens een ontmoeting ineens weifelt, hapert of midden in een zin blijft steken en even bloost. Misschien met z’n blik in het plafond verdwijnt in de hoop daar ergens een antwoord te vinden op een vraag. 

In deze tussenmomenten raakt schaamte aan opwinding, stilvallen aan onbevangenheid, niet-weten aan creativiteit en tragiek aan humor. Hier zien openhartigheid, nieuwsgierigheid en geestigheid hun kansen. Hier woont het oordeel niet, leugens niet, het ego niet - maar verwondering, schoonheid en plezier. Een vrijplaats voor verhalen.