Een performatief experiment
|
Het is tijd om uit je dagelijkse doen van prikkels en controle te stappen - om een andere dimensie van vol niets binnen te gaan.
Een poging tot stilvallen biedt je een ervaring, geïnspireerd door kunst, theater, meditatie, psychologie en levensverhalen.
Tijdens dit één uur durende experiment beweeg je als vanzelf naar momenten van bewustzijn, expressie, stilte en ruimte. Je wordt uitgenodigd om stil te staan bij het moment waarin de tijd er even niet toe doet. Alleen al door een poging te ondernemen, creëer je de mogelijkheid iets wezenlijks of onverwachts te ervaren. We nodigen je uit te vertragen, te wachten en samen te ontdekken wat er zich ontvouwt. IDEE EN UITVOERING: Hans Jeths CONCEPT: Hans Jeths en Gerbrand Bos |
Ben jij er bij?Op 24 juli was er een eerste poging tot stilvallen. Dit najaar vervolgen wij de reeks met 5 nieuwe pogingen.
Komende pogingenBlog |
|
Poging #4Vrijdag 19 oktober 2018
Deze poging organiseren we samen met Arita Baaijens en het project Paradijs in de Polder. Tijdens deze poging leggen we een relatie tussen de ruimte in een gebouw en het landschap buiten.
18.00-19.30 uur
WG-terrein, Ketelhuisplein 41, Amsterdam Tickets: € 5 Reserveren is verplicht.
|
Illustratie Maria Nogueira, Paradijs in de Polder
|
Geweest
#POGING 3: 26 september 2018, Amsterdam
#POGING 2: 12 september 2018, Amstelveen
#POGING 1: 24 juli 2018, Amsterdam
BLOGGaan voor vol niets!25-09-2018 - Hans Jeths
NIETS! Hoe stap je in Niets? Welke gedachten heb je bij stilvallen, bij niet-weten en niet-doen? Welke ideeën en vragen komen er bij je op, op het moment dat je een ruimte vol niets binnenstapt? Ben je nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren of vraag je je af: ‘Wat doen we hier in vredesnaam?!’. Waarschijnlijk komen er nog veel meer vragen naar boven.
|
|
Zoveel mensen, zoveel vragen: 'Wat houdt dit experiment precies in?’, ‘Wat heb ik hieraan?’, ‘Welke mensen komen er?’, ‘Met hoeveel mensen is het?’, ‘Hoe stil moet je zijn?’, ‘Wat moet ik aan?'', 'Is het mediteren?’. Deze en ook andere vragen probeer ik goed te horen en ik probeer ook in te voelen welk antwoord er past. Toch geef ik de voorkeur aan steeds maar één antwoord: 'Dit is een poging tot stilvallen'.
Ik begrijp het heel goed: Een poging tot stilvallen. Waar gaat dit over? Het is iets doen (poging) wat zou kunnen leiden tot iets (stilvallen). Ja, dat roept vragen op. Niks mis mee.
Toch is het interessant om de vraag open - en bij je te houden. En voor mij om geen antwoord te geven op de vragen zoals hierboven. Hiermee laten ik namelijk het Ik, met al z'n gedachten en antwoorden over wat het al weet, voor wat het is. Met onbeantwoordde vragen, met een open geest nodig ik je uit in een innerlijke ruimte van niet-weten. In Een poging tot stilvallen stappen we ook letterlijk (fysiek) in die ruimte.
Voor mij persoonlijk begint het poging-experiment al vooraf aan een bijeenkomst. Zo weinig mogelijk houvast hebben en context geven, dat is best lastig. In de alinea hierboven leg ik toch al wat uit en heb je nu al antwoord op een of meer vragen. Dan hoop ik dat je snel andere vragen krijgt.
Antwoorden geven. Iemand helpen om z'n antwoord te vinden (wat bijvoorbeeld coaches doen). Deelnemers komen immers (soms van ver) naar ons experiment en dan wil ik toch ook wel graag een goede gastheer zijn en hen graag welkom heten. Eerlijker nog: ik wil deelnemers een goed gevoel geven, veiligheid bieden (hier ben je in goede handen). Ja en dan ontkom ik er niet aan om ook iets uit te leggen. In mij huist immers ook een trainer die weet dat succes voor leerervaringen voorkomen uit het bieden van een basis van veiligheid. dan zijn mensen immers pas echt bereid tot zelfonderzoek en om de diepte in te gaan.
Met dit performatieve experiment ben ik er niet op uit om deelnemers iets te (laten) leren. Ik bied een ervaring in een open ruimte. De ruimte tussen de vragen en antwoorden blijft open. Ik ga niet bezig met mijn indentiteit, functie of rol van trainer of theatermaker (of wat dan ook). Precies hier start mijn onderzoek: Als ik stil blijf bij mijn vragen en antwoorden, niet alles hoef in te vullen, niet alles hoef te begrijpen en niet hoef uit te uitleggen, zijn jullie dan nog bij mij? Mag ik nog meedoen, wanneer ik niet in gesprek ga? Doe ik er nog toe (heb ik oprecht dan nog recht van bestaan)?
Juist, waar mensen samenkomen bieden woorden herkenning. Met vragen en antwoorden komen we erachter wat we aan elkaar hebben. Ze bieden houvast en geven bevestiging en inzicht in hoe we ons het beste tot elkaar kunnen verhouden. Maar hoeveel nieuwsgierigheid is er eigenlijk in elkaar? In hoeverre laten we ons verwonderen?
Juist door de vragen en ook de antwoorden (die we vaak al kant en klaar blijken te hebben) bij je te dragen (voor nader onderzoek of om op te 'kauwen'), kan ieders onderzoek zich ontvouwen. De leegte wordt een ruimte. De ruimte opent zich. Iedere poging om die ruimte binnen te gaan, doet er toe. We worden meer toeschouwer van onze gedachten en handelingen. Hoe dan ook haalt het ons in ieder geval, op dat moment, wat meer uit ons hoofd en brengt ons wat meer bij de directe ervaring. En dat zet de wereld open.
Ik begrijp het heel goed: Een poging tot stilvallen. Waar gaat dit over? Het is iets doen (poging) wat zou kunnen leiden tot iets (stilvallen). Ja, dat roept vragen op. Niks mis mee.
Toch is het interessant om de vraag open - en bij je te houden. En voor mij om geen antwoord te geven op de vragen zoals hierboven. Hiermee laten ik namelijk het Ik, met al z'n gedachten en antwoorden over wat het al weet, voor wat het is. Met onbeantwoordde vragen, met een open geest nodig ik je uit in een innerlijke ruimte van niet-weten. In Een poging tot stilvallen stappen we ook letterlijk (fysiek) in die ruimte.
Voor mij persoonlijk begint het poging-experiment al vooraf aan een bijeenkomst. Zo weinig mogelijk houvast hebben en context geven, dat is best lastig. In de alinea hierboven leg ik toch al wat uit en heb je nu al antwoord op een of meer vragen. Dan hoop ik dat je snel andere vragen krijgt.
Antwoorden geven. Iemand helpen om z'n antwoord te vinden (wat bijvoorbeeld coaches doen). Deelnemers komen immers (soms van ver) naar ons experiment en dan wil ik toch ook wel graag een goede gastheer zijn en hen graag welkom heten. Eerlijker nog: ik wil deelnemers een goed gevoel geven, veiligheid bieden (hier ben je in goede handen). Ja en dan ontkom ik er niet aan om ook iets uit te leggen. In mij huist immers ook een trainer die weet dat succes voor leerervaringen voorkomen uit het bieden van een basis van veiligheid. dan zijn mensen immers pas echt bereid tot zelfonderzoek en om de diepte in te gaan.
Met dit performatieve experiment ben ik er niet op uit om deelnemers iets te (laten) leren. Ik bied een ervaring in een open ruimte. De ruimte tussen de vragen en antwoorden blijft open. Ik ga niet bezig met mijn indentiteit, functie of rol van trainer of theatermaker (of wat dan ook). Precies hier start mijn onderzoek: Als ik stil blijf bij mijn vragen en antwoorden, niet alles hoef in te vullen, niet alles hoef te begrijpen en niet hoef uit te uitleggen, zijn jullie dan nog bij mij? Mag ik nog meedoen, wanneer ik niet in gesprek ga? Doe ik er nog toe (heb ik oprecht dan nog recht van bestaan)?
Juist, waar mensen samenkomen bieden woorden herkenning. Met vragen en antwoorden komen we erachter wat we aan elkaar hebben. Ze bieden houvast en geven bevestiging en inzicht in hoe we ons het beste tot elkaar kunnen verhouden. Maar hoeveel nieuwsgierigheid is er eigenlijk in elkaar? In hoeverre laten we ons verwonderen?
Juist door de vragen en ook de antwoorden (die we vaak al kant en klaar blijken te hebben) bij je te dragen (voor nader onderzoek of om op te 'kauwen'), kan ieders onderzoek zich ontvouwen. De leegte wordt een ruimte. De ruimte opent zich. Iedere poging om die ruimte binnen te gaan, doet er toe. We worden meer toeschouwer van onze gedachten en handelingen. Hoe dan ook haalt het ons in ieder geval, op dat moment, wat meer uit ons hoofd en brengt ons wat meer bij de directe ervaring. En dat zet de wereld open.