Een poging tot stilvallen
Een performatief experiment
|
Het is tijd om uit je dagelijkse doen van prikkels en controle te stappen - om een andere dimensie van vol niets binnen te gaan.
Een poging tot stilvallen biedt je een ervaring, geïnspireerd door kunst, theater, meditatie, psychologie en levensverhalen.
Tijdens een één uur durend experiment beweeg je als vanzelf naar momenten van bewustzijn, expressie, stilte en ruimte. Je wordt uitgenodigd om stil te staan bij het moment waarin de tijd er even niet toe doet. Alleen al door een poging te ondernemen, creëer je de mogelijkheid iets wezenlijks of onverwachts te ervaren. We nodigen je uit te vertragen, te wachten en samen te ontdekken wat zich wil ontvouwen. IDEE EN UITVOERING: Hans Jeths CONCEPT: Hans Jeths en Gerbrand Bos |
Een reeks van 6 pogingenOp 24 juli 2018 was er een eerste poging. Sinds afgelopen najaar vervolgen wij de reeks.
Komende pogingenPoging #6 - medio februari 2019 organiseren wij de laatste poging uit de reeks van 6.
Meer informatie volgt binnenkort. Blijf op de hoogte > |
Poging #5 / 19 december 2018
|
Poging #5 was een besloten bijeenkomst voor een groep amateurspelers uit Utrecht.
Amstelveen. |
Poging #4 / 19 oktober 2018
|
Poging 4 organiseerden we op 19 oktober, samen met Arita Baaijens en het project Paradijs in de Polder. De locatie was het WG-terrein in Amsterdam.
Lars Kommers maakte speciaal naar aanleiding van deze poging een soundcloud. Scenograaf Karmijn Lange maakte een beeldend werk gebaseerd op deze poging.
Illustratie Maria Nogueira, Paradijs in de Polder
|
|
|
Blog |
Geweest
#POGING 5: 19 december 2018, Amstelveen
#POGING 4: 19 oktober 2018, Amsterdam
#POGING 3: 26 september 2018, Amsterdam
#POGING 2: 12 september 2018, Amstelveen
#POGING 1: 24 juli 2018, Amsterdam
BLOGGaan voor vol niets!25-09-2018 - Hans Jeths
NIETS! Hoe stap je in Niets? Welke gedachten heb je bij stilvallen, bij niet-weten en niet-doen? Welke ideeën en vragen komen er bij je op, op het moment dat je een ruimte vol niets binnenstapt? Ben je nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren of vraag je je af: ‘Wat gaan we hier in vredesnaam onderzoeken?!’. Waarschijnlijk komen er nog veel meer vragen naar boven.
|
|
Zoveel mensen, zoveel vragen: 'Wat houdt dit experiment precies in?’, ‘Wat heb ik hieraan?’, ‘Welke mensen komen er?’, ‘Met hoeveel mensen is het?’, ‘Hoe stil moet je zijn?’, ‘Wat moet ik aan?'', 'Is het mediteren?’. Op deze en nog veel meer anderen vragen past voor dit experiment maar één antwoord: 'Dit is een poging tot stilvallen'.
Ik begrijp het heel goed: Een poging tot stilvallen. Waar gaat dit over? Het is iets doen (poging) wat zou kunnen leiden tot iets (stilvallen). Ja, dat roept vragen op. Niks mis mee.
Met een vragen hoop je een antwoord te krijgen op iets dat je niet weet. Door een wezenlijke onderzoeksvraag te formuleren en te onderzoeken tijdens het experiment (en de vraag open bij je te houden), gebeurt er iets interessants. Door jezelf namelijk met een open houding, met een onbeantwoorde vraag, uit te nodigen, stap je in een innerlijke ruimte van niet-weten (in jezelf). Met Een poging tot stilvallen stap je ook letterlijk (fysiek) in die ruimte.
Adviseren of iemand helpen om z'n antwoord te vinden (wat bijvoorbeeld coaches doen) is van een andere orde. Ik vertrouw er op, dat wanneer iemand verlangend is naar iets onbekends, waarachtigs in zichzelf en daar, al dan niet met een vraag, naar wil kijken, dat de antwoorden zich dan vanzelf aandienen.
Met dit performatieve experiment ga je dus een een ervaring aan door in een open ruimte te stappen. Ieders onderzoek start precies daar waar hij bent: Als je stil blijft bij je vragen en bij je antwoorden, niet alles hoeft in te vullen, hoeft te begrijpen, hoeft uit te uitleggen, wat is dan de reden van bestaan? Mag het wonder, dat leven heet, zich hier voltrekken?
Wanneer we de woorden van betekenis en herkenning even kunnen laten voor wat ze zijn, krijgen tijd en ruimte een andere betekenis. In dit woordloze gebied kun je opnieuw, anders naar je vragen kijken.
Wat nu, als je nu even geen houvast meer zoekt in taal, aan duiding, oordeel? Aan het idee dat je bevestiging nodig hebt van anderen? Hoeveel nieuwsgierigheid is er dan eigenlijk naar jezelf? Hoeveel oprechte interesse is er dan om een ander echt te ontmoeten? In hoeverre durf je je echt te laten raken of verwonderen door je omgeving?
Juist door je vragen bij je te dragen, kan je onderzoek zich ontvouwen. Er ontstaat een gezonde nieuwsgierigheid naar elkaar. De leegte wordt een ruimte. Deze ruimte opent zich.
Iedere poging om die ruimte binnen te gaan, doet er toe en brengt je dicht bij de kern. Je wordt meer toeschouwer van je gedachten en handelingen. Je gaat meer registreren waarom je doet wat je doet - of laat. Hoe dan ook haalt het je, op dat moment, wat meer uit je hoofd en brengt het je wat meer bij de directe ervaring. Dat zet het venster naar de wereld open.
Ik begrijp het heel goed: Een poging tot stilvallen. Waar gaat dit over? Het is iets doen (poging) wat zou kunnen leiden tot iets (stilvallen). Ja, dat roept vragen op. Niks mis mee.
Met een vragen hoop je een antwoord te krijgen op iets dat je niet weet. Door een wezenlijke onderzoeksvraag te formuleren en te onderzoeken tijdens het experiment (en de vraag open bij je te houden), gebeurt er iets interessants. Door jezelf namelijk met een open houding, met een onbeantwoorde vraag, uit te nodigen, stap je in een innerlijke ruimte van niet-weten (in jezelf). Met Een poging tot stilvallen stap je ook letterlijk (fysiek) in die ruimte.
Adviseren of iemand helpen om z'n antwoord te vinden (wat bijvoorbeeld coaches doen) is van een andere orde. Ik vertrouw er op, dat wanneer iemand verlangend is naar iets onbekends, waarachtigs in zichzelf en daar, al dan niet met een vraag, naar wil kijken, dat de antwoorden zich dan vanzelf aandienen.
Met dit performatieve experiment ga je dus een een ervaring aan door in een open ruimte te stappen. Ieders onderzoek start precies daar waar hij bent: Als je stil blijft bij je vragen en bij je antwoorden, niet alles hoeft in te vullen, hoeft te begrijpen, hoeft uit te uitleggen, wat is dan de reden van bestaan? Mag het wonder, dat leven heet, zich hier voltrekken?
Wanneer we de woorden van betekenis en herkenning even kunnen laten voor wat ze zijn, krijgen tijd en ruimte een andere betekenis. In dit woordloze gebied kun je opnieuw, anders naar je vragen kijken.
Wat nu, als je nu even geen houvast meer zoekt in taal, aan duiding, oordeel? Aan het idee dat je bevestiging nodig hebt van anderen? Hoeveel nieuwsgierigheid is er dan eigenlijk naar jezelf? Hoeveel oprechte interesse is er dan om een ander echt te ontmoeten? In hoeverre durf je je echt te laten raken of verwonderen door je omgeving?
Juist door je vragen bij je te dragen, kan je onderzoek zich ontvouwen. Er ontstaat een gezonde nieuwsgierigheid naar elkaar. De leegte wordt een ruimte. Deze ruimte opent zich.
Iedere poging om die ruimte binnen te gaan, doet er toe en brengt je dicht bij de kern. Je wordt meer toeschouwer van je gedachten en handelingen. Je gaat meer registreren waarom je doet wat je doet - of laat. Hoe dan ook haalt het je, op dat moment, wat meer uit je hoofd en brengt het je wat meer bij de directe ervaring. Dat zet het venster naar de wereld open.